تاریخچه بیمارستان‌ها
در اوایل 4000 قبل از میلاد، ادیان برخی از خدایان خود را با شفا شناسایی کردند. معابد زحل و بعدها اسکلپیوس در آسیای صغیر به عنوان مراکز درمانی شناخته شدند. بیمارستان‌های برهمنی در اوایل سال 431 قبل از میلاد در سریلانکا تأسیس شدند و شاه آشوکا در حدود 230 قبل از میلاد یک زنجیره بیمارستان در هندوستان تأسیس کرد. در حدود 100 سال قبل از میلاد رومی‌ها بیمارستان‌هایی برای معالجه سربازان بیمار و مجروح خود تأسیس کردند. مراقبت از آنها مهم بود زیرا قدرت روم باستان بر یکپارچگی لژیون‌ها بود. با این حال، می‌توان گفت که مفهوم مدرن بیمارستان از سال 331 پس از میلاد مسیح باز می‌گردد، زمانی که امپراتور روم کنستانتین اول (کنستانتین کبیر)، با گرویدن به مسیحیت، تمام بیمارستان‌های بت پرستان را لغو کرد و در نتیجه فرصتی را برای شروعی جدید ایجاد کرد. تا آن زمان بیماری، فرد مبتلا را از جامعه جدا کرده بود. سنت مسیحی بر رابطه نزدیک فرد مبتلا با اعضای جامعه تأکید می کرد که وظیفه مراقبت بر عهده آنها بود. بنابراین بیماری به موضوع کلیسای مسیحی تبدیل شد. حدود سال 370 پس از میلاد، سنت باسیل کبیر یک بنیاد مذهبی در کاپادوکیه تأسیس کرد که شامل یک بیمارستان، یک واحد انزوا برای مبتلایان به جذام، و ساختمان‌هایی برای اسکان فقرا، سالمندان و بیماران بود. به پیروی از این مثال، بیمارستان های مشابهی بعدها در قسمت شرقی امپراتوری روم ساخته شد. یکی دیگر از پایه‌های قابل‌توجه، بنیاد قدیس بندیکت نورسیا در Montecassino بود که در اوایل قرن ششم تأسیس شد، جایی که مراقبت از بیماران بالاتر از هر وظیفه مسیحی دیگر قرار داشت. از همان آغاز بود که یکی از اولین دانشکده های پزشکی در اروپا در نهایت در سالرنو رشد کرد و تا قرن یازدهم از شهرت بالایی برخوردار شد. این مثال منجر به تأسیس آسایشگاه های صومعه ای مشابه در قسمت غربی امپراتوری شد. قرون وسطی همچنین شاهد آغاز حمایت مقامات سکولار از موسسات بیمارستانی بود. در اواخر قرن پانزدهم، بسیاری از شهرها و شهرک‌ها از نوعی مراقبت بهداشتی سازمانی حمایت می‌کردند: گفته می‌شود که در انگلستان کمتر از 200 مؤسسه وجود داشت که نیاز اجتماعی رو به رشد را برآورده می‌کرد. این انتقال تدریجی مسئولیت مراقبت های بهداشتی سازمانی از کلیسا به مقامات مدنی در اروپا پس از انحلال صومعه ها در سال 1540 توسط هنری هشتم ادامه یافت که به ساخت بیمارستان در انگلستان برای حدود 200 سال پایان داد. از دست دادن بیمارستان های رهبانی در انگلستان باعث شد که مقامات سکولار به بیماران، مجروحان و معلولان کمک کنند و به این ترتیب پایه و اساس جنبش داوطلبانه بیمارستان را فراهم کردند. اولین بیمارستان داوطلبانه در انگلستان احتمالاً در سال 1718 توسط هوگنوت‌ها از فرانسه تأسیس شد و با تأسیس بیمارستان‌های لندن مانند بیمارستان وست مینستر در سال 1719، بیمارستان گای در سال 1724 و بیمارستان لندن در سال 1740 از نزدیک دنبال شد. بیمارستان‌هایی خارج از لندن در حداقل 18 شهر تأسیس شدند. این ابتکار به اسکاتلند گسترش یافت، جایی که اولین بیمارستان داوطلبانه، Little Hospital، در سال 1729 در ادینبورگ افتتاح شد.
بیمارستان مدرن
بیمارستان‌ها را می‌توان به روش های مختلفی مقایسه و طبقه بندی کرد: بر اساس مالکیت و کنترل، نوع خدمات ارائه شده، مدت اقامت، اندازه، یا بر اساس امکانات و مدیریت ارائه شده. به عنوان مثال می‌توان به بیمارستان عمومی، بیمارستان تخصصی، بیمارستان کوتاه مدت و تسهیلات مراقبت طولانی مدت اشاره کرد.
