در این مطلب می‌خواهیم درباره اتاق ریکاوری بیمارستان و هر آنچه لازم است درباره اتاق ریکاوری بدانیم، صحبت می‌کنیم.
عمومی
اتاق ریکاوری که عموماً در نزدیکی اتاق عمل قرار دارد دارای امکاناتی برای گروهی از بیماران جراحی است که تحت نظارت مستمر پرسنل بسیار ماهر هستند. این بیماران پس از جراحی به اتاق ریکاوری منتقل می شوند. در آنجا پرستاران به طور مداوم وضعیت بیمار را بررسی می کنند. بیشتر وقت پرستار اتاق ریکاوری در کنار بالین صرف مراقبت مستقیم از بیمار می شود. مشاهده بیمار را نمی توان از هیچ مکان دیگری کامل کرد. زمانی که بیمار پس از بیهوشی به طور کامل بهبود یافت و هیچ نشانه ای از عوارض وجود نداشت، آماده بازگشت به بخش پرستاری می شود. این درس شامل دانش و مهارت‌های مورد نیاز پرستار عملی برای مراقبت از بیمار جراحی در اتاق ریکاوری خواهد بود.
حقیقتی درباره اتاق ریکاوری
اتاق ریکاوری گاهی اوقات به عنوان اتاق پس از بیهوشی (PR) یا اتاق بیهوشی (AR) نامیده می‌شود. این یک واحد پرستاری ویژه است که گروهی از بیماران را در خود جای می‌دهد که به تازگی تحت عمل جراحی بزرگ یا جزئی قرار گرفته اند. هدف اتاق ریکاوری فراهم کردن نظارت مستقیم و مستمر بیمار در هنگام خروج از بیهوشی عمومی یا منطقه ای است. هدف اتاق ریکاوری فراهم کردن نظارت مستقیم و مستمر بیمار در هنگام خروج از بیهوشی عمومی یا منطقه ای است.
اتاق ریکاوری و بخش مراقبت‌های ویژه جراحی عمدتاً برای یک هدف کلی استفاده می‌شود. به این معنی که گروهی از بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند و در صورت بروز عوارض ناگهانی نیاز به مشاهده دقیق و مراقبت فوری دارند. با این حال، بین این دو تفاوت وجود دارد:
- اتاق ریکاوری: اتاق ریکاوری معمولاً چند ساعت تا زمان بهبودی بیماران از بیهوشی پشتیبانی می‌کند.
- بخش مراقبت های ویژه جراحی. بخش مراقبت‌های ویژه جراحی از بیماران برای اقامت طولانی مدت پشتیبانی می‌کند. این اقامت می‌تواند از 24 ساعت تا چند ماه (در بدترین موارد) باشد. علاوه بر این، این واحد پس از ساعاتی که اتاق ریکاوری بسته است، بیماران را از بیهوشی بازیابی می‌کند.
مسئولیت عملی پرستار برای مراقبت از بیمار در اتاق ریکاوری پیشگیری از عوارض، تشخیص عوارض اولیه، تسکین ناراحتی بیمار، حمایت از بیماران از طریق حالت وابستگی به استقلال و نظارت دقیق بر وضعیت بیمار است. همچنین اتاق ریکاوری باید ساکت و تمیز باشد. این اتاق باید دارای:
- دیوارها و سقف با رنگ های ملایم و دلپذیر رنگ آمیزی شده اند.
- نور غیر مستقیم.
- سقف ضد صدا.
- تجهیزاتی که صداها را کنترل یا حذف می کند.
- محله های ایزوله برای بیماران پر سر و صدا.
عوارضی که باید برای بیمار جراحی در اتاق ریکاوری پیشگیری شود
اولین ساعات پس از جراحی نیازمند توجه هشیارانه برای جلوگیری از بروز عوارضی است که ممکن است در زمانی که بیمار در اتاق ریکاوری است رخ دهد. هر پرستار قادر خواهد بود با عوارضی مانند دیسترس تنفسی و شوک هیپوولمیک ارتباط برقرار کند. دیسترس تنفسی ناشی از اسپاسم حنجره (عارضه ای است که ممکن است پس از برداشتن لوله تراشه بیمار توسط متخصص بیهوشی یا بیهوشی رخ دهد)، با آسپیراسیون استفراغ یا داروهای قبل از عمل. برخی از داروهای قبل از عمل می‌توانند تنفس را کاهش دهند، به خصوص مورفین. اگر تنفس بیمار به دلیل عقب افتادن زبانش و انسداد نازوفارنکس مسدود شده باشد، فک پایین به جلو کشیده می شود و راه هوایی اوروفارنکس وارد می شود . راه هوایی تا زمانی که بیمار هوشیار شود در جای خود باقی می‌ماند. راه هوایی مانع از انسداد زبان بیمار بیهوش راه های هوایی می شود.
پیامدهای پرستاری برای پیشگیری از دیسترس تنفسی
- وضعیت تنفسی را طبق دستور نظارت کنید.
- تنفس های سخت و کم عمق یا سریع را به پرستار شارژ گزارش دهید.
- راه هوایی را با راه هوایی اوروفارنکس در جای خود یا برداشته نگه دارید.
- بیمار را طبق دستور از طریق بینی و/یا از طریق دهان ساکشن کنید.
- وضعیت بیمار را برای تسهیل انبساط ریه، معمولاً موقعیت فاولر، حفظ کنید.
- طبق دستور، اکسیژن را تجویز کنید.
- وضعیت بیمار را برای جلوگیری از آسپیراسیون استفراغ حفظ کنید
- سر بیمار را در یک طرف قرار دهید و یک حوضچه استفراغ زیر گونه قرار دهید.
- از دستمال برای پاک کردن استفراغ از بینی یا دهان استفاده کنید تا از آسپیراسیون احتمالی استفراغ به ریه ها جلوگیری شود.
